مقایسه

می گویند، نپرسید چه کسانی؟ حتمن در جایی دیده ام که می گویم. اگرنه ابایی نداشتم که بنویسم، می گویم. چرا که من وقتی از خودم بخواهم چیزی بگویم، می نویسم، می فرمایم.

بله. داشتم می فرمودم که می گویند:

در هیچ کار و حرفه ای خودتان را با دیگران مقایسه نکنید. هر کاری و هر حرفه ای. از مشاغلی مانند مکانیکی، برقکاری، ..... بگیرید بروید تاااا هنرهایی همچون نویسندگی و شاعری و ........ خودتان را همیشه با خودتان مقایسه کنید. فقط.

خوب به یاد دارم که از دبستان در گوشمان خوانده اند که:

ما باید در هر کاری که می خواهیم بکنیم، الگو و سرمخش داشته باشیم.

حالا چه کنیم؟ یعنی تمامی عمر مان را در راهی عبث و به شیوه ای احمقانه سپری کرده ایم؟ و حالا باید  باقی عمر را این گونه باشیم؟

یعنی:

وقتی می خواهیم داستانی بنویسیم خودمان را با بختیار علی مقایسه نکنیم.

وقتی می خواهیم شعر بسراییم خودمان را با احمد شاملو مقایسه نکنیم.

وقتی می خواهیم خوشنویسی کنیم خودمان را با میرزامحمدرضا کلهر مقایسه نکنیم.

وقتی ................

در نتیجه فکر می کنم بهترین کار این است که یک صندلی را کنار پنجره بگذاریم و سیگار به دست، نظاره گر اتومبیلهایی باشیم که از کوچه ی مقابلمان که یک طرفه ی است، عین عمرمان،  عبور می کنند. گاهی هم دلخوش باشیم به این که نوازنده ای دوره گرد هنگام عبور از کوچه برایمان سلطان قلب ها بخواند. ها؟

.......

هرچند فکر می کنم مردمان امروزی، نسبت به زمان تیرکمان شاه، که ما بودیم، درست تر می اندیشند. بنابراین:

من باید خودم را با خودم مقایسه کنم. وگرنه منم و صندلی و پنجره و  سیگار و کوچه.

شما را نمی دانم. هر کاری خواستید بکنید. بر شما حرجی نیست.