یه سیگارم به من بدید

خیابان فاطمی را پیاده گز می‌کردم که به جایی در انتهای آن برسم. فقط محض خاطر ویروس کرونا. تا پارک فرح، ببخشید، لاله،  رفتم ولی آنجا دیگر نای رفتن نداشتم. قرنطینه ی خانگی حسابی تنبلم کرده است. این بود که هم خسته بودم و هم بدنم نیکوتین می‌خواست. روی سکویی در جایی از پارک نشستم و بعد از اینکه نفسی تازه کردم، سیگارم را روشن کردم. در این لحظه کسی که روی سکو چنباتمه زده بود پرید پایین و در حالیکه به گوشی توی دستش نگاه میکرد گفت:
من؟ من خودمم. تو؟ تو کی هستی؟ بگو.

نگاهش به گوشی خیره بود و بعد آن را در جیبش گذاشت و چند قدم تا من برداشت و دوباره برگشت و همین کلمات را تکرار کرد بی آنکه گوشی دستش باشد.

بارها و بارها گفت: من؟ من خودمم. تو؟ تو کی هستی؟ بگو.

بعد از شاید تکرار حدود یک عدد دو دقمی  و قبل از تمام شدن سیگارم رفت و دوباره سر جای اولش نشست.

سیگارم که تمام شد، جایی را درست روبروی او برای انداختن فیلتر سیگارم پیدا کردم. بردم و فیلتر را که آن‌جا می انداختم صدایی از پشت سرم شنیدم. گفت:  "یه سیگارم به من بدید".

برگشتم. خودش بود. با دست اشاره به جیبی که سیگارم در آن بود کرد. سیگار را در آوردم که به اون بدهم و دادم، شروع به گشتن دنبال کبریت یا فندک کرد. روی سکو و بغل دستش یک بسته سیگار بود. دستش به آن خورد و گفت: ببخشید. سیگار دارم. فندک بدید.و سیگار را به طرفم دراز کرد.

گفتم: حالا. دست در جیب کردم و فندک را هم برایش روشن کردم.

سیگار را روشن کرد. هیچ کلمه‌ی دیگری بین من و او رد و بدل نشد. راهم را گرفتم و رفتم.

***

عکس نمایی از نزدیکی آن اتفاق است.