ببخشید آقا!

ببخشید آقا!

چند صندلی انتظارِ جایی را، به دلیل کرونا توی پیاده رو چیده بودند. روی یکی از آن‌ها نشسته بودم. چشمم به صفحه‌ی گوشی و گوشم به بلندگویی که شماره‌ی نوبت را می‌خواند.  آقایی نزدیکم شد و خیلی محترمانه گفت: ببخشید آقا، ممکنه کمی از وقتتون رو بگیرم؟

در آنی ذهنم رفت به سمت جیبم. در جا آماده شدم که بگویم" پول نقد ندارم. جمله ای که این روزها پاسخ خیلی از این پرسشهاست. که گفت: رفته بودم بانک، وقتی اومدم بیرون، دستم رفت به طرف جیبم که یکهو دیدم، ای دل غافل، ..... در اینجا ذهنم به طرف دزدیدن گوشی هم‌راهش پرواز کرد. ...  الکل سفیدی که برای ضدعفونی استفاده می‌کنم رو نیاوردم. ممکنه از الکل شما استفاده بکنم؟

با این که به نظر نمی‌رسید قصد قاپیدن گوشی همراهم را داشته باشد، ولی آنرا در یک جیبم گذاشتم و اسپری الکل را از جیب دیگر در آوردم و به سمت کف دستانش که جلوی من باز شده بود گرفتم و پاشیدم. حالت مالیدن دستهایش درست شبیه این بود که در زیر یک شیر آب دارد آنها را میشوید. کمی بعد کلی تشکر کرد و رفت.

برای اولین بار بود که چنین درخواستی را از یک رهگذر می‌شنیدم.