گربه‌های اکباتان

آن‌چنان ریلکس نشسته بودند که شک ندارم اگر از این پله‌ها می‌خواستم بالا بروم و داخل آن روشنایی بشوم هم از جایشان تکان نمی‌خوردند. مگر حرکتی به سر و بدن خودشان می‌دادند و دیگر هیچ.

خارج از سقفی که ما پنج تن زیر آن بودیم، باران تندی می‌بارید. آن  چهار تن مرا نگاه می‌کردند و این که در نهایت چه می‌کنم؟ آیا به داخل آن روشنایی می‌روم یا به زیر باران. دومی درست بود. مجبور بودم. وگرنه دوست داشتم در کنار این‌ها می نشستم و به صدای باران گوش می‌دادم. در نهایت کمی بعد رفتم.

در تمام طول مسیر به این فکر می‌کردم که الان با خودشان می‌گویند: "آدم که شاخ و دم نداره. بگو آخه احمق توی این بارون کجا می‌ری؟"