خلوتیان ملکوت

صدای این غزل را با کلیک روی نیم بیت اول این غزل بشنوید.  آهنگ: یک ملودی کردی با سازدیوان و اجرایی از ختان

دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

گفت: با ما منشین کز تو سلامت برخاست

که شنیدی که درین بزم  دمی خوش بنشست

که نه در آخر صحبت به ندامت برخاست

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو

به هواداری آن عارض و قامت برخاست

شمع، گر زان لب خندان به زبان لافی زد

پیش عشاق تو شب ها به غرامت برخاست

پیش رفتار تو پا بر نگرفت از خجلت

سرو سرکش که ب ناز قد و قامت برخاست

مست بگذشتی و از خلوتیان ملکوت

به تماشای تو آشوب قیامت برخاست

حافظ، این خرقه بینداز مگر جان ببری

کاتش از خرمن سالوس و کرامت برخاست

***

ای صاحب فال، بدان و آگاه باش که دین و ایمانت را از دست می دهی. ب طوری که حتا دلبرت تو را سرزنش خواهد کرد. و نمی خواهد که در کنارش بنشینی. اصلن کسی پیدا نمی شود که در کنار و در بزم تو نشسته باشد ولی سر آخر پشیمان نشده باشد و از دنیا و مافی هایش گله‌مند نباشد؟

 تا اینجای فال، حافظ حسابی حالت را گرفته است. وتوی ذوقت زده است. ولی برای این که عطایش را برای همیشه به لقایش نبخشی،  شروع به دلداری دادن تو می کند و می گوید که هوادار می‌یابی. برو که خوب هواداری داری. آن هم چه هواداری! باد بهاری. –چرا این جوری به من نگاه می کنی؟ مگر من حافظم؟-. حتا شمع اگر از دستش در برود، ینی از دهانش در برود و لافی بزند و منم منم بکند باید برود وشب ها بنشیند و غرامت این لاف زدن را پیش عشاق تو بدهد که تا صبح حتمن بیدارند و پا به پای آنان بسوزد. ینی حتا شمع جرات نفس کشیدن را ندارد. حالا ممکن است که عشاق تو زنده بمانند. ولی شمع چون لاف زده حتمن خواهد مرد. ینی عاقبت کلیه لاف زدن ها سوختن و از بین رفتن است. ینی یک کلام مردن است.

ای صاحب فال، بدان و آگاه باش که شاید خودت هم ندانی که چه قد و قامتی داری. سرو شرمنده ی قد و بالای توست و او از خجالت نمی تواند سرش را بلند بکند. حالا این که قد و بالا به چه کار تو می آید والله و اعلم. و نیز خودت باید پاسخ‌گو باشی. چون از عقل تو در این میان حرفی نیست و فقط قد و بالای تو در این جا به شعر درآمده است.

ای صاحب فال، مستی. یک کلام. مستی. آن هم آن چنان که مست این طرف و آن طرف می‌روی و شاید عربده هم کشیده باشی. ب طوریکه کسانی هم که در ملکوت خلوت کرده بودند، به آشوب و ولوله افتاده اند. آن هم چه آشوبی. آن ها همه‌ی کار و زندگیشان را رها کرده و ایستاده اند و تو را تماشا می‌کنند. و آشوب می‌کنند و ولوله می‌کنند. بنابراین بهتر است که این خرقه‌ای که  داری را بیندازی زمین و بروی. شاید از مهلکه جان سالم در ببری. ینی چه که چسبیده ای به این خرقه؟  می دانی اصلن هر چه آتش است از خرمن ریاکاری و دوز و کلک بر می‌خیزد. نکن این کارها را. خرقه را بیانداز و برو که بد آخر و عاقبتی داری.

از حافظ گفتن و از تو نشنیدن.