ای کاش زن بودم

هشتم مارس، روز جهانی زن

گرامی باد 

نقاشی از: ایمان ملکی

یاری از یاران دبستانی به مناسبت روز زن این تابلو را زیب وبلاق وزینش کرده بود. 

قامنتی بر آن نهادم، نهادنی و پاسخی شنیدم، شنیدنی. 

قامنت و پاسخ را در این جا می نهم، نهادنی. 

***  

قامنت من:

مادر من و مادر تو و خاله من یا خاله ی تو، دارند به عسک من نگاه می کنند یا عسک تو. این که کدام یک از این ها مادر من است و کدام یک خاله من؟ خودم هم نمی دانم.
چرا؟
ساده است. چون من در آن موقع درشکم مادر بودم. ولی این تصویر از آن روزگاران که حالا خیلی از آن گذشته به یادم است. اگر اشتباه نکرده باشم نفری که عسک را در دست دارد مادر من است. یا مادر تو؟
چرا؟
چون نگاهش به عسک من یا عسک تو که در شکم او هستم و یا در شکم او هستی، خیلی مادرانه است. به نظر می رسد که آن دوی دیگر عسک را تا به حال ندیده اند.
ولی آن که  از همه بالاتر است را می شناسم. خاله من است. که به نظر می رسد، خاله تو هم باشد.
البته می دانم و می دانی و در این شکی نیست که کسی که عسک را در دست گرفته زنی است در شهر بخارا.
ایکاش زن بودم و یک روز جهانی هم به نام من بود.   

***

پاسخ:

من هیچ وقت بی تو از آن کوچه عبورنکرده ام.

همیشه یاد تو را باخود داشته ام. یادت باشد که بعداز مدتها این اولین باریست که توداری با زبان محسن من با من سخن میگوئی این کامنت تورا بیش از هشت بارخوندم.  نمیدونی روح یه محسن یه محسن عزیز توش موج میزنه. میدونم عسک تو رو تحت تاثیر قرارداده. راستیاتش تحت تاثیر قراردادن تو کارساده ای هم نیست چون تو همه چی رو میدونی و میفهمی و حس میکنی. حتی وقتی هم تظاهرمیکنی، بازمعلومه که میفهمی.
باری ازین عسک خودمم زیاد خوشم میاد یکی دیگه دارم که سرفرصت درگلبن فرصتی آن را برایت میچسبانم به سردر یکی ازین اوراق سفید.
خوشحالم کردی وخوشحال کردن تو یه طور دیگس.

دوست دارم.
میبوسمت، بوسیدنی.