علویه خانم

یک فقره علویه خانم، اثر نویسنده شهیر، آقای صادق هدایت، از میان کتابهایی که داشتیم و می خواندیم -به جان عزیزتان عین  قربانش برویم، دیوان حافظ،-، از میان کتاب های ما گمشده. یعنی نیست شده. یعنی نابود شده. یابنده، یا خبردارنده، یا زبان مبارکمان لال سارق یا سارقین چراغ بدست، هر چه زودتر ما را از سرنوشت آن باخبر کرده، مژدگانی* دریافت کنند که چون نان شب، به آن نیازمندیم.

ترس ما از این است که، یابنده، یا خبردارنده یا زبان مبارکمان لال، سارق یا سارقین چراغ بدست، اهل اینترنت نباشند. در این صورت ما چه خاکی باید بر سر مبارکمان بکنیم؟

آگهی به روزنامه بدهیم؟ هیهات. نکند می خواهید با نام بردن از این کتاب و نویسنده اش در یک روزنامه، آن را به محاق توقیف برانیم؟ نه. این قدرها هم که شما فکر می کنید خودخواه و خبیث نیستیم. ما آدمیم.

***

* مژدگانی؟

-دست تفقد مبارکمان است که بر سر نام برده کشیده و از گناه وی، در خواهیم گذشت و زان پس وی را در میان نوکران خاص درگاه خواهیم پذیرفت.

***

این آگهی را در عسک هایی که می بینیم هم چسبانده ایم.