داستان موسا و شبان

دید موسا یک شبانی را به راه / کاو همی گفت : ای خدا و ای اله

تو کجایی تا شوم من چاکرت / چارقت دوزم ، کنم شانه سرت

دستکت بوسم ، بمالم پایکت / وقت خاب آید بروبم جایکت

ای فدای تو همه بزهای من / ای به یادت هی هی و هی های من »

زین نمط بیهوده می گفت آن شبان / گفت موسا : « با کی استت ای فلان؟ »

گفت:«با آن کس که ما را آفرید / این زمین و چرخ از او آمد پدید»

گفت موسا : « های ، خیره سر شدی / خود مسلمان ناشده کافر شدی

این چه ژاژ است و چه کفر است و فشار / پنبه ای اندر دهان خود فشار

چارق پاتابه لایق مر تو راست / آفتابی را چنین ها کی رواست

گر نبدی زین سخن تو حلق را / آتشی آید بسوزد خلق را »

گفت :« ای موسا ، دهانم دوختی / وزپشیمانی تو جانم سوختی»

جامه را بدرید و آهی کرد و تفت / سر نهاد اندر بیابان و برفت

وحی آمد سوی موسا از خدا / بنده ی ما را زما کردی جدا

تو برای وصل کردن آمدی / نی برای فصل کردن آمدی

هر کسی را سیرتی بنهاده ام / هر کسی را اصطلاحی داده ام

ما بری از پاک و ناپاکی همه / از گران جانی و چالاکی همه

من نکردم خلق تا سودی کنم / بلکه تا بر بندگان جودی کنم

ملت عشق از همه دین ها جداست / عاشقان را ملت و مذهب خداست

لعل را گرمهر نبود باک نیست / عشق را دریای غم، غمناک نیست

بر دل موسا سخن ها ریختند / دیدن و گفتن به هم آمیختند

چون که موسا این عتاب از حق شنید / در بیابان در پی چوپان دوید

عاقبت دریافت او را و بدید / گفت:مژده  که دستوری رسید

هیچ آدابی و ترتیبی مجو / هر چه می خواهد دل تنگت بگو