خاموشی ایرانی ترین صدای ایران

 

محمد نوری

ایرانی ترین صدای ایران، خاموش شد

۱۳۰۸-۱۳۸۹

ای ایران، ایران

در روح و جان من

می مانی ای وطن

به زیر پا فتد آن دلی

که بهر تو نلرزد

شرح این عاشقی

ننشیند در سخن

که بهر عشق والای تو

همه جهان نیرزد

ای ایران، ایران

دور از دامان پاکت دست دگران

بد گهران

ای عشق سوزان

ای شیرین ترین رویای من

تو بمان

در دل و جان

ای ایران، ایران

گلزار سبزت دور از تاراج زمان، جور زمان

ای مهر رخشان

ای روشن گر رویای من به جهان

تو بمان

سبزی صد چمن

سرخی خون من

سپیدی طلوع سحر

به پرچمت نشسته

شرح این عاشقی

ننشیند در سخن

بمان

که تا ابد

هستیم، به هستی تو بسته

***

آهنگ را از اینجا دانلود کرده و بشنوید.

اگر این آهنگ، حس میهن دوستی را در شما زنده نکند، و اشکی در چشم های شما نیاورد، شما را ایرانی نمی دانیم. مگر از ایرانی بودن خودتان شرم داشته باشید. نگویید نه.  چه دوست داشته باشید و چه دوست نداشته باشید، در زمان ساسانیان ایران دو دستی تقدیم اعراب بدوی و بیابانی شد. اعرابی که بعدها به آن ها گفتیم سوسمار خور. آنها درست است که سوسمار خور بودند ولی شاهان ساسانی همراه مغ های زرتشی آن چنان دین را با سیاست درهم آمیخته بودند و آن چنان خون ملت را در شیشه کرده بودند که  آنچه که نباید می شد، شد. آن چنان که دیدیم. بعد ها و با گذر زمان تاریخ را فراموش کردیم. بیم آن داریم که این کار تکرار شود. و مباد.

البته تنها این مورد نبود که تسلیم شدیم. زمان مغول ها هم بود. و نیز افغان ها  و رومی  ها و یونانیان و روس ها و اینگیلیسیای خبیث و .... اینا. به هر حال خواستیم که یادآوری کرده باشیم که ایران همیشه ایران بوده، هست، و خواهد بود. لطفن کلاس نگذارید که نه. ما جهان وطنیم. و نیز کسانی که از ایران فقط این را به یاد دارند که ما  فلان بودیم و ما بهمان بودیم. ما کوروش داریم. اولین منشور حقوق بشر مال ماست. ما ملت هفت هزار ساله ایم ما ...... -خودسانسوری- ... و اینا. همین است که گفتیم. تاریخ را بخوانید.

اعراب سوسمار خور و مغول ها و ... گناهی نداشتند. دنبال بازار و مال و منال می گشتند.  زورشان هم  به ما رسید. ما هم به دلایلی که در یک مورد اعراب به آن اشاره کردیم کم آوردیم و باختیم.

بهرحال، فرق ما -نویسنده- با کسانی که بیشتر به ایران باستان می بالند تا ایران کنونی که با چنگ و دندان برای حفظ هویت خود می جنگد، همین است که ما باور داریم که میهنی داریم به نام ایران، ولی آن ها باور ندارند و سرزمین رویاهایشان را در جای دیگری در جهان می جویند. در سرزمین هایی که بسیاری از چیزهایی که دارند را از  خود ما  گرفتند و حالا دارند با آن به خودمان  پز می دهند. مانند آیین مهر و صلیب و ........ البته این  ها علاوه بر آن که ادامه همان حملات نظامی گذشته است، به گونه ای هم جنگی روانی است در این زمینه که ما عقب مانده ایم و بدبخت و بیچاره و فلک زده و ..... بماند.

تصویری از فرشته مرگ

در فیلم خوب عشق و مرگ

ساخته وودی آلن. بر مبنای رومان جنگ و صلح لئو تولستوی

دو کلمه هم به ملک الموت یا همان عزراییل یا همان فرشته مرگ بگویم که آخرین شاهکاراین حضرت یعنی خاموش کردن صدای محمد نوری، انگیزه نوشتن یادداشت بالا شد:

آقا! نوکرتم، با وفا، با مرام، قربون اون داست برم که به جای درو کردن گندم، سر مردم رو درو می کنه، پارسی بلدی یا نه؟

آقا درهمه. سوا نکن. صاب مغازه باهامون دعوا می کنه. فک می کنه پسر خالمی. اون داستم یه کم بگیر اون ور تر گردن خودمو نزنی یهو. حالا اگه در مورد خودم بی خیال می شدی باز یه چیزی.