شبی که....

شبی که می خواستم تا بامداد حرف بزنم، سکوت کردم. گلویم خشک شده بود. خشک ِ خشک ِ خشک. آب می خوردم؟ خشک تر می شد. عقل خودم هم به این می رسید. آنقدر خشک می شد که تا سرحد خفگی سرفه می کردم. هر چند عذرم گاهی موجه بود. چرا که بیشتر دوست داشتم به صدای پرندگان درخت کنار پنجره گوش بدهم. که به قول سهراب، خواب می دیدند و من خوابشان را حدس می زدم. نه. مجسم می کردم. یا این که تمام همتم را بکنم تا از فریاد زدن بر سر موتور سواری که، موتور صاب مرده اش را در ساعت سه بعد از نیمه شب نمی توانست روشن کند؟ من نمی دانم این موتور را نمی توانست در پارکینگ طویله اش روشن کند و خبر مرگش راهش را بگیرد و برود؟ یا این که حرف زدنم را بگذارم برای وقتی که صدای کامیونی از صد متری غار محل زندگیم تا دویست متر آن طرف تر خفه بشود. کامیونی که راننده اش می بایستی تا قبل از بیداری دیگران از شهر برود. هر چند خودش هشت شب خوابیده بود. ولی من چه؟ منی که از پریشب بیدار بودم.

پریشب؟

تمام آن شب هم بر این گذشت که فکر کنم و به یاد بیاورم که چه کسی بود که گفت:

"شب را بایسته تر آن که خوش نشینیم و تا صبح نیاساییم؟"