خبرنگاران

عکس کار خودم است ولی ایده ی آن نه

تاریخ به تجربه ثابت کرده، هرچیزی وارد کشورمان شد، خودش آمد، فرهنگش نیامد. خودرو آمد، فرهنگ رانندگی، نیامد. آپارتمان آمد ولی مردم کماکان مانند یک خانه‌ی قدیمی عهد قاجار از آن استفاده می‌کنند.  ............ و این روزها گوشی هوشمند همراه.

هر کسی در هر شرایط مالی می تواند یک دستگاه از این‌ها را داشته باشد. از سی چهل هزارتومان بگیرید و بروید تا چند میلیون تومان. هرچه گرانتر، صاحبش بالانشین‌تر. چه از نظر وجهه‌ی مالی و چه از نظر طول زبان.

این روزها هرکس با یکی از این‌ها خبرنگار است. خبرنگاری که بیشتر مفسر است و صرفن خبر را منتقل نمی‌کند. نظر هم فقط و فقط نظر خودش است. درک این را ندارد که که وقتی کسی برایش لایک می‌زند الزامن با وی موافق نیست و صرفن خواسته است که بگوید من مطلبت را دیدم و لاغیر. خوشبختانه بعضی ابزارها مانند فیس بوک انتخاب‌های دیگر را هم به لایک اضافه کرده است.

خب مرد مومن، در مورد قضیه ای نظری نوشتی. اگر آن را به من نشان می‌دهی منظورت این است که نظرم را بدانی. یا نه؟ منظورت این است که تو را تایید کنم. اگر تایید نکنم و لایک نزم یا بزنم آیا اجازه دارم نظری خلاف نظرت بنویسم؟ نظری که در آن با افراد خانواده ات هم وصلت نکنم؟ ممنون اگر این اجازه را دارم. بعد بر می‌گردیم سر رهگذارن دیگر. آن‌ها درست است که با ناشر پسر خاله هستند ولی به خودشان اجازه می‌دهند با خانواده من وصلت کنند. گلی به گوشه جمالشان. این جا خیلی ساده می‌شود آن‌ها را به زباله دانی بلاک فرستاد. همه‌ی این‌ها به کنار ولی من نمی دانم با تئوری‌هایی که در مورد هر چیزی می‌دهند و استدلال‌هایی که به نظرشان کاملن واضح و مبرهن است باید چه کرد؟

و این می‌شود که صفحات مجازی روز به روز از حضور کسانی که می‌خواهند فارغ از خستگی های روزانه گذری بر آن‌ها داشته باشند و با دیدن دوستان و آشنایان دیده و ندیده شان دقایقی بگذرانند و حالشان خوش بشود، خالی‌تر می‌شود. اورکات می‌شود، وبلاگ. وبلاگ می‌شود فیس بوک. فیس بوک می‌شود تلگرام و اینستاگرام و توییتر و واتس آپ و .....
یکی می گوید واتس آپ از این روشنفکر بازیا نداره. یکی دیگر اینستاگرام را بهتر می‌داند و .......

ای کاش یاد می‌گرفتیم، ای کاش یاد می‌گرفتیم، ای کاش یاد می‌گرفتیم که هر ابزاری را با فرهنگش به کار ببریم.

به قول امام، خداوند ان شاالله همه ی ما را آدم کند.
....
پ.ن.
حالا ببینید، به جرات می‌توانم بگویم که درصد زیادی از رهگذران، فقط جمله‌ی آخر را می‌بینند و نظر پراکنی می‌کنند. این سطر پ.ن را هم نوشتم که این کار را نکنند.