بعد از بیست و سه
همان اوقاتی که تب داریم و به مهتاب بد می گوییم. همه مان.
بعد از بیست و سه
همان اوقاتی که تب داریم و به مهتاب بد می گوییم. همه مان.درباره من
پیوندها
- فیلمهایی که میبینیم
- کتابهایی که میخوانیم
- عسکهایی که میگیریم
- صداهایی که می شنویم
- یادداشت های شب مهتابی
- پلان های روزانه
- شاهنامه خوانی
- ترانه های شبانه
- بعد از بیست و سه پیشین
- ترانه های بی اندوه
- فقط یک بهار
- پینگلیش تایپ کنید و فارسی ببینید
- فصل پنجم
- مدارک گم شده
- هم نورد
- سکوتم از رضایت نیست
- Shooting Star
- پشوتن
- آموزش تایپ پارسی
- بی تار و پود
- رضا
- همایش شاهنامه
- موسسه ی خیریه مهر گیتی
- شعرهایی که می خوانیم
- مارموزوک
- آه هایی که می کشیم
- یه درخت پر شکوفه
- ان سی
- درد دل با دیوار
- در سکوت
- مهرسا
- گنجور
- آوای پاییز
- از خودتان بیش‌تر بدانید
- نیلوفرانه
- سازمان بهشت زهرا و جستجوی رفتگان
- آی پی
- نماشا
- کوچه های دلم
- یادداشت هایی از شاهنامه
- چه کسی مقصره؟
- حوض نقاشی من
- سوفیا
- بوم خیال
دستهها
جدیدترین یادداشتها
همه- سرویس بهداشتی
- سراسیمه دیدمت
- ستاره
- خشکشویی
- پمپ بنزین
- هزیان چهل و شش
- در مدح امیر انکیانو
- چقدر دوری
- اینروزها
- حواس پنج گانه؟
- سیگار و ویروس چینی
- یه سیگارم به من بدید
- برای
- 78 تومن
- ببخشید آقا!
- لواش
- آقا ببخشید
- درختان
- می گفت ....
- توت فرنگی های وحشی
- گربههای اکباتان
- کبابی لادن
- سایه ی من
- تندیس فردوسی در تاجیکستان
- روزی که رفت
- خبرنگاران
- کله
- عید فطر
- خسرو، شیرین و فرهاد
- قاشق *
بایگانی
تقویم
بهمن 1402| ش | ی | د | س | چ | پ | ج |
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | |
| 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
| 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
| 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
| 28 | 29 | 30 |
جستجو
آمار : 739362 بازدید
Powered by Blogsky
دوربین ها
این روزها هر گاه به باد دوبین های مستقر در مسیر زندگی ام می افتم، انگشتم را از دماغم در می آورم.
محسن مهدی بهشت
جمعه 21 مهر‌ماه سال 1391 ساعت 14:02
نمی دونم چرا مردم حتی در خلوت هم خودشونو سانسور می کنن!!یکی از مفرح ترین ودرعین حال بی خرج ترین تفریحات وسرگرمی های این دنیا برای بعضی ها همان انگشت در بینی کردن خواص ودماغ درآوردن عوام است.روزی نیست که درمسیر رفتن سرکار در میدان آزادی با انبوه تفریح کنندگان که خوشحال وشادمان،بعضی ها چنان غرق تفکر،وبعضی با دقت فراوان مشغولند،روبرو نشوم.اوایل بدم می اومد ورومو بر می گردوندم...ولی اونور هم همین خبرا بود....خب چه اشکالی داره....ما هم می تونیم گاهی یواشکی از این کارا بکنیم....فوقش شکار هم شدیم....
اولن از این که تو رو اینجا می بینم اگه بدونی چقدر خوشحالم؟ نمی دونی که.
دومن این که حق با توه. یواشکیش خوبه. شکارم که میشیم.چون همه جا دوربین هست. گیرم کسی فایلارو بعدن نگاه نکنه.
برای شروع با وبلاگ شما پست جالبی بود....
چه خوب.
خوب چرا انگششتونو از تو دماغتون در میارید بذارید باشه!
که بعدش فیلممو بزارن توی اینترنت و شما بهم بخندین؟
کتاب میرا که برایم بشدت عزیز است و کریستوفر فرانک آنرا نوشته است سالها سال پیش راجع به تلوزیونی حرف زده که همه ی آدمها مجبورند در خانه داشته باشند و این تلوزیون به آنها و هر کاری که بکنند نگاه می کند . . .
عجیب اینکه در همین دقایق پستی گذاشتم که اشاره ای به میرا دارد و بعد آمدم اینجا .
اوائل زنان از مردان تلویزیون رو می گرفتند.
اینجا البته.
ولی مردان زل می زدند توی صورت زنان.
خیلی بامزه بود. کلی خندیدم.
اول صبحی حالم جا اومد
چه خوب.
رادیویی‌ش رو خووووب اومدید. از رو هم نمی رن آخه!
این دوربین ها از بدو تولد با اولین آموزه های تربیتی در مغزمان حک می شود و همیشه ترس در جانت لانه می کند که زیر نگاه دوربین نه بابا زیر ذره بینی...
قدیما ذره بین فیلم برداری نمی کرد.
حالا چرا.
در نیارید! حداقل یه فیلم کمدی از توش در میاد که!
چندم شدم؟
چشم.
آخر.
شاید باورتان نشود، من توی تنهایی هم اگر بخواهم انگشت توی دماغم بکنم، خیلی معذب می شوم؛ کلن با خودم بیش‌تر از آدم‌های دور و برم رودربایستی دارم.
چه خوب.
حالا نه این کار که یک کار دیگر. کلن زیر دوربین هستید. همیشه.
آقای بزرگ خاندان! پدر محسن! با این پست که کار ما را هم سخت کردید... آدمی زاد فکر کنم از وقتی پا روی زمین گذاشت تا وقتی بره همین یک کارو نتونه تغییر بده... چه جلوی دوربین چه پشت سر دوربین... به هر حال پست بسیار مهمی گذاشته اید! زندگی آدمیزاد به همین دوربینا بسته است... چی گفتم؟! یکی نیست بگه خوب حوصله نداری یادداشت نذار پسرجان!(خودمان را گفتیم ها)
خیلی از دوربین ها متاسفانه مانند این ها نیستد و تصویری بر جایی ثبت نمی کنند الا بر ذهنی و بعد برای دیگران به شکل رادیویی تعریف می شود.
ها ها ها
چند روز قبل رفته بودم به نمایشگاه خوشنویسی دوستانم تو انجمن خوشنویسان شمال تهران تو دزاشیب، یه کفش راحت و سبک تو کیفم بود تا زمانی که میخوام تو نمایشگاه قدم بزنم صدای کفشم خودم و دیگران رو اذیت نکنه، ازونجاییکه یادم رفت تو ماشین کفشمو عوض کنم، تو حیاط انجمن یه گوشه ای کفشمو عوض کردم، غافل ازینکه دوستانم منتظر اولین نفرها بودن که برای بازدید میان و همگی به دوربین زل زده بودن!!! وقتی رفتم تو صدای شلیک خنده بود که به دماوند رسید!
ببخشیدشان. تقصیرشان نبوده. تا به حال با چنین فرهنگی روبرو نشده اند.
