خنک آن قمار بازی ..........

"عمر طولانی این عیب را دارد، 

 که 

 انسان باید شاهد مرگ بسیاری از عزیزان خود باشد. " 

استاد فتحعلی واشقانی  فراهانی برفت...........

 توضیح: این یادداشت قبلن منتشر شده بود و به مناسبت سفر استاد، دوباره بر این سردر نشست. 

استاد فتحعلی واشقانی فراهانی دومین معلم خط من بودند. یکی از معدود افتخارات دوران زندگی‌ام. می‌فرمود:

از شهرستان به تهران آمدم. پاسبان بودم. از نوجوانی به خط نویسی علاقمند بودم و مشق نام لیلی می‌کردم. محل کارم جایی بود اطراف میدان بهارستان. روزی از همان اول خط، و در اتوبوس شرکت واحد هم‌سفر نوجوانی شدم که از انجمن خوشنویسان برگشته بود و به خانه می‌رفت. این را بعدن فهمیدم. وسائل خوشنویسی را که در دستش دیدم از او پرسیدم که مشق خط می‌کنی؟ گفت: بله. گفتم: من هم خطاطم. پرسید: نمونه‌ی خط داری؟ داشتم. نشانش دادم. مسخره‌ام کرد. که به اینم می‌گن خط؟ پس فردا دوساعت زودتر بیا توی این ایستگاه اتوبوس تو رو ببرم به جایی که بفهمی خط خوش نوشتن ینی چه. چند نمونه خط هم با خودت بیار.

................

این کار را کردم. مرا به انجمن خوشنویسان برد. در اتاقی مرا به استاد سیدحسن و سیدحسین میرخانی معرفی کرد. نمونه خط از من خواستند. نشان دادم. استادسیدحسین مشقم را نگاه کردند و گفتند:

به به. خط بسیار خوبی داری. اصلن معلم نمی‌خواهی. فقط الف هایت کمی مشکل دارند که بهتر است این گونه بنویسی. ثبت نام کردم و به طور مرتب در کلاس‌ها شرکت کردم. گاهی از دال هایم ایراد می گرفتند و گاهی از ب هایم. بعد از یک سال روزی شعری نوشتم که خیلی به نظرم زیبا آمد. به کلاس بردم و به استاد نشان دادم. استاد مشق را به طرفم پرتاب کردند و گفتند:

این چیه نوشتی؟ به اینم میگن خط؟

هاج و واج مانده بودم. چه شده بود که خط یک‌سال پیش من بسیار قشنگ و زیبا بود و فقط مشکل الف داشتم ولی الان که یک سال از آمدن و رفتن من به انجمن می‌گذشت خطم مزخرف شده بود؟ این را خدمت استاد عرض کردم. فرمودند:

یک سال پیش خطتت خیلی مزخرف‌تر از حالا بود. ولی اگر همان وقت به تو می‌گفتیم، عطای خط نویسی را به لقایش می‌بخشیدی. ولی الان دیگر آلوده شده ای و عمرن ول کنی.

حق با ایشان بود. 

آن روز بود که من نیز فهمیدم باید با کسانی که بعدها از خودم درس خواهند گرفت چگونه باید رفتار کنم.*

***

* این برخورد را حدود یک سال بعد از اولین باری که خدمت ایشان رسیدم، با خود من کردند. روز اول فقط از الف هایم ایراد گرفتند.

از آن پس من نیز چون ایشان...............