سیگار

به تنهایی و در یکی از لابی های بیماران بیمارستان در حال سیگار کشیدن بودم. من یکی از معدود بیمارانی هستم که مجوز کشیدن سیگار دارم. آن هم در لابی بیماران. اگرم نمی دونید بدونید. که بعدن شمام مثل این خانم....... کدوم خانم؟ این خانم. خانمی که احتمالن که نه، حتمن، با او برخوردی شده بود.

از سالن بیماران خارج شد و در حالی که به طرف آسانسور می‌رفت که یک طبقه، آن هم به طرف پایین را با آسانسور برود، -بعد به می می‌گویند بیمار- نگاهی به من انداخت. لمیده بر روی مبلی و سیگاری در دست و دودی در هوا. در لباس بیماران.

- واه واه، به حق چیزای ندیده. اینجام شد بیمارستان؟ مریضاشون خودشون سیگار می‌کشن بعدش به ما که می‌رسه می‌گن: "سیگار نکشید. برای بیمارانمان خوب نیست.

و بعد سرشو با حرکت تندی از من گردوند و به دیوار مقابلش خیره شد طوری که ترسیدم با در آسانسور برخورد کنه. ینی خودش. نه سرش. که نکرد. اگه روسری نداشت حتمن موهای سرش همچون شلاق می‌خورد توی صورتش.

و شاسی آسانسورو فشار داد.

طوری که بشنوه گفتم:

- خب بد کاری می‌کنن که مواظب هستن که شمام در اثر کشیدن سیگار بیمار نشید که بیفتید گوشه‌ی بیمارستان؟

در ضمن بهتون یادآوری کنم که من هر وخت بخوام برم طبقه اول از پله استفاده می‌کنم. بیست و دو تاست. این آسانسورم شما رو سوار نمی‌کنه. ویژه ی بیماران است.

دوباره نگاه سالم اندر بیماری به من انداخت و خیره شد به فلش های بالای آسانسور.

در آسانسور باز شد. آسانسورچی گفت:

خانم از پله برید پایین. این آسانسور مال مریضاس.

برگشت و در حالی که به طرف پله ها می‌رفت، این بار در جهت عکس نگاهی به من انداخت و فیشت و فیشتی کرد و به طرف پله‌ها به راه افتاد. دم پله ها که رسید، دوباره باهمان حرکت سر ولی این بار در جهت عکس اولی گفت:

- بنده به شما جسارتی نکردم.

خواستم بگم:

پ نه پ به این تابلوی بغل دست من جسارتی کردید. این تابلو از صب تا شب داره سیگار می‌کشه. کشت ما رو با این سیگار کشیدنش.

ولی بهتر دیدم که چشمامو ببندم و به تق و تق کفشاش گوش بدم که از پله‌ها پایین می‌رفت. صدایی که همیشه دوست داشتم.

چه صدای رفتن باشه و چه صدای اوومدن. البته صدای رفتن حس نوستالژیک بیشتری از اوومدن داره.