کار

روزی غمین از کاری که می کنیم، سنگ سراچه دل به الماس آب دیده می سفتیم و می خواستیم ابیاتی نیز مناسب حال خویش بسراییم، هر چه جان کندیم شعرمان نیامد. این بود که کتاب نامه های نیما به همسرش را برداشته و تفالی بر آن زدیم و بخشی از نامه ای را مناسب حال خویش یافتیم. حالی خوش بر ما برفت. به سماع برخواسته و بعد از آن بیهوش شدیم. تا..... چهل روز. مریدان حکیم بربالای سرمان بیآوردند. داروهای وی افاقه کرد و به هوش آمدیم. علت پرسید، سبب عرضه کردیم. حکیم خود به سماع در آمده و بعد از لختی، بیهوش شد. وی سالهاست که در بیهوشی است و کس در به هوش آوردنش همتی نمی کند. چرا که حکیم نیستیم و نیستند. زآن پس، بابت کاری که می کنیم، سنگ سراچه دل به الماس آب دیده نمی سفیم و بیتی نیز مناسب حال خویش نمی سراییم.

برای آنان که از کارشان گله مندند، آن بخش از نامه که حالمان را خوش کرد، می آوریم. لازم به یادآوری است، نیما یوشیج، بزرگ مرد دنیای ادب پارسی، کارمند اداره ثبت احوال بود. هر وقت او را تصور می کنیم در لابلای کلی رونوشت شناسنامه و عکس و جواز دفن و تولد و پوشه و کازیه و ........... کلی دل مبارکمان می گیرد.  

 نقل به مضمون: 

 ..........

اگر از کارم بخواهی که برایت بنویسم باید بگویم : 

........ دیگر مدتهاست به این نتیجه رسیده ام،  کاری که ما، صرفن برای امرار معاش انجام می دهیم، الزامن نباید مطابق خواسته و سلیقه مان باشد......... 

...........