دخیل

                   

همیشه از دیدن پارچه هایی که بر جایی به نام دخیل بسته شده، حس خوبی داشته ام. خودم که نبسته ام. معمولن رسم نیست و نبوده  مردان چنین کنند. به هیچ مناسبتی و در هیچ امام زاده ای و یا توپ مرواریدی. انگار مردان نیازهای خودشان را از طریق زنانشان درخواست می کنند. و دیگر این که مردان اصلن آن تکه  پارچه را هم ندارند، که به چیزی ببندند. گیرم بخواهند خود شخصن وارد مقوله درخواست شوند. ولی همیشه ذهنم را این پارچه ها خیلی مشغول کرده است. یعنی فکر کردن به این که، چه بر کسی برفته، که آمده و پارچه ای بسته و رفته؟ می گویند کسانی که نیازی دارند پارچه ای بر جایی بسته و می روند. گاه سر می زنند و هر آینه کسی به مرادش برسد، گره را باز می کند. اگر هم گره قبلن باز شده باشد یعنی در آینده به مرادش می رسد.
من یکی از کسانی هستم که هر جا این پارچه ها را دیده ام، گره هایش را باز کرده ام. با این تصور که شاید کمکی در حل گیر و گرفتاری دخیل بستگان کرده باشم. البته در آن زمان هایی که گاه گذرم بر دخیلی می افتاد. حالا که فکر می کنم، می بینم که سالهاست از برابر هیچ دخیلی عبور نکرده ام. 

 ***

عکس از: فرناز بدیعی