نوازنده ها

دو نفر بودند. داشتند دهل گرم می کردند. با کارتن ها و شاخه های هرس شده ی درختان کنار خیابان آتشی برافروخته بودند. کار یکی از آن ها سوخت رسانی به آتش بود. من هم وارد بازی شدم.

-می خوای دامب و دومبشو بیشتر کنی؟

-بعله. ولی امروز جومه اس. همه خوابن. دیر شرو می کنیم.

هرچه به تنها ساک دستی که همراهشان بود و نشان می داد که تقریبن خالی است فکر کردم، ساز دیگری را حدس نزدم. شاید سوخت رسان، خواننده بود.

-دیشب تا ساهات دو عروسی بودیم. چادیر زده بودن. سرآسیاب. حنا بندان بود.

-خنا بندون از عروسی بیشتر خوش می گذره.

-راست می گی. داماد حنا می بست. 

- داماد حنا می بست؟ 

-بعله داماد حنا می بنده. 

- نشنیده بودم 

-بشنو. حالا. من می گم دا. داماد حنا می بنده.

بعد از گرم شدن، دشت اول را به آن ها دادم و راه افتادم. پشت سرم دعای خیر هردو بدرقه ی راهم شد. برای دشت اول.  دور که شدم صدای ساز دیگر را شنیدم. ایستادم. برگشتم. دیدمش. فهمیدم که چرا آن را ندیدم. در جیبش بود. از همان دور می شد حدس زد که چیزی اندازه ی یک مداد سوسمار است که برای به صدا درآوردنش نوازده تمام بالاتنه ی خود را خم می کرد و می چرخاند. و صدایی که مانند دهل از دور خوش بود. انگار این هم می بایستی گرم شود. 

دستی برایش بالا بردم و در حالیکه بر می گشتم که بروم دستم را برایش تکان دادم. 

من در آن کله ی سحر در آن جا چه می کردم؟

برای این که دشت اول آن ها را بدهم؟