فال شهریورماه هشتاد و نه

جانا! تو را که گفت که احوال ما مپرس؟

حال شکستگان کمند بلا مپرس؟

یاران شهر خویش و غلامان خود مجوی

بیگانه گرد و قصه هیچ آشنا مپرس؟

نقش حقوق خدمت و اخلاص بندگی

از لوح سینه پاک کن و نام ما مپرس؟

هیچ آگهی ز عالم درویشیش نبود

آن کس که با تو گفت که درویش را مپرس!

زآن جا که لطف شامل و خلق  کریم توست

جرم نکرده عفو کن و ماجرا مپرس!

ما قصه سکندر و دارا نخوانده ایم

از ما به جز حکایت مهر و وفا مپرس!

من ذوق سوز عشق تو دانم، نه مدعی

از شمع پرس قصه، ز باد صبا مپرس!

خواهی که روشنت شود احوال سر عشق

از ذره پرس حال، ز باد هوا مپرس!

در دفتر طبیب خرد باب عشق نیست

ای دل! به درد خود کن و نام دوا مپرس!

از دلق پوش صومعه نقد طلب مجوی

یعنی ز مفلسان صفت کیمیا مپرس!

حافظ! رسید موسم گل، معرفت مگوی

دریاب نقد وقت ز چون و چرا مپرس!

***

صدای غزل

ای صاحب فال بدان و آگاه باش که مدتی است که احوالی از کسی نمی پرسی. نه فقط احوال یارت را که احوال هیچ کسی دیگری را. چه شده؟ چه بلایی سرت آمده. نه از دوستان خبری می گیری نه از غلامانت. تمام خدماتی که دیگران به تو کردند را فراموش کرده ای. نامی هم از آنان نمی بری. البته پرواضح است که کسی  زیر پایت نشسته و این اخلاق را به تو یاد داده است. خودت هم خبر نداری. ولی بدان که  آخر بی درویشی است. حواست را جمع کن ببین داری به حرف چه کسی گوش می دهی.

کسی که جرمی نکرده. حالا شما بیا و بزرگواری کن و و این جرم نکرده را ببخش. خیر سرت خلق کریم داری. چه فکر کردی ای؟ خیالت که ملت نشسته اند به قصه خوانی؟ آنهم قصه اسکندر و دارا؟ نخیر آنها تمام وجود مهر و وفا هستند. این تویی که دل به نادرویشی داده ای که انگار از آسمان به زمین افتاده است. در ضمن فقط هم ما می دانیم که  تو خودت تمام وجود عشقی. بگذار وقت کنیم. داستان ها برایت داریم که باید از ما بپرسی. نه از مدعی. قصه را باید از شمع بپرسی که نشسته و آرام آرام می بیند و می سوزد نه از باد صبا. باد که نمی ایستد که چیزی ببیند و بعدش بیاید برای تو تعریف کند. واقعن که. تازگی ها هم به دکتر رفته ای که ببینی باب عشق کجاست؟ دنبال درمان می گردی؟ زهی خیال باطل. کور خوانده ای. در عشق و عاشقی نباید دنبال دواباشی. درد را بچسب که درد را عشقست. درمان کدام است؟ کجای کاری؟

چندی پیش راه افتاده و رفته ای در یک صومعه و یقه دلق پوش بدبختی را آنجا چسبیده ای و از او طلب بدهی می کنی. بدبخت تر و بی زبان تر از او پیدا نکرده ای؟ سوراخ دعا را گم کرده ای. نقدترین چیزی که داری می دانی چیست؟ نمی دانی که. وقت است. وقت را غنیمت بدان که خودش کلی ثروت است. حرف زیادی هم نزن. کلاس هم برایمان مگذار که از معرفت حرف بزنی. فصل گل را بچسب و حال کن. افتاد؟