سفر

یزد

سفر را دوست دارم. ولی رسیدن به مقصد را نه. ینی مسیر را بیشتر دوست دارم. نمی‌فهمم، ینی چه راه بیافتم و بی توفقی بکوب بروم تا مقصدی و خسته و کوفته بگیرم بخوابم.

و  ......

فردایش که بیدار شدم ببینم، ای دل غافل، مقصد که اینجا نبوده است. آن‌گاه تکان خوردن و دوباره راهی شدن به مقصدی دیگر همت می‌ خواهد. همتی که در خواب دوشین جای گذاشته ام.

***

برای خواندن در باره ی عکس به ادامه مطلب بروید. یادداشت ِ سفر تمام شد.

چندی پیش به مناسبتی داخل کشوی عکس‌های سفری به یزد را نگاه می کردم. این را دیدم. اولین تصویری بود که در لحظه‌ی ورود از آن‌جا گرفتم. کجاست؟ نمی‌دانم. درگیری کاری حتا اجازه نداد از یک یزدی بپرسیم، اقا ما دیشب که وارد شهر شدیم از یک  حرمی عکس گرفتیم. آن‌جا کجا بود؟

 شاید کسانی از این درگاه بگذرند و نامش را بدانند و بنویسند و بنویسم. بگذریم.

این را که دیدم فکر کردم بد نیست گاهی عکس را این‌جور گرفت. همه اش که نباید ساکن بود  و دوربین روی سه‌پایه و  بی حرکتی و .... شات.

این بود که از آن تاریخ عکس‌های زیادی را به این شیوه گرفتم. از جمله عکس ِ چند یادداشت قبل از این به نام گذر عمر. خودم که دوستشان می‌دارم. مهم هم همین است. بگذارید به پای خود خواهی من. هرچه باشد من هم یک ایرانیم.

اینجا هم چند نمونه ببینید  ببینید.