این راه را نهایت صورت کجا توان بست

جاده ی نایین

اسفندماه هشتاد و پنج خورشیدی 

با کلیک روی نیم بیت اول غزل را با صدای خودم بشنوید.

با نیت قبلی این یادداشت را بخوانید.

***

زان یار دل‌نوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یارب، مباد کس را مخدوم بی عنایت

زندان تشنه لب را جامی نمی دهد کس

گویی ولی شناسان رفتند از این ولایت

 ای آفتاب خوبان، می‌جوشد اندرونم

یک ساعتم بگنجان در سایه عنایت

هر چند بردی آبم، روی از درت نتابم

جور از حبیب خوش‌تر، کز مدعی رعایت

چشمت به غمزه ما را خون خورد و می‌پسندی

جانا، روا نباشد خون‌ریز را حمایت

این راه را نهایت صورت کجا توان بست

که‌ش صدهزار منزل بیش است در بدایت

از هر طرف که رفتم جز وحشتم نیافزود

زنهار از این بیابان وین راه بی نهایت

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود

از گوشه‌ای برون آی، ای کوکب هدایت

عشقت رسد به فریاد، ور خود به‌سان حافظ

قرآن ز بر بخوانی بر چارده روایت!

ای صاحب فال بدان و آگاه باش که به تازگی میانه‌ات با یارت شکرآب شده است و برای کسانی که فکر می‌کنی در عشق نکته دانند این را تعریف می کنی. اولن ینی چه که او را شکر می کنی و شکایت هم از او داری؟ خودت می دانی منظورت چیست؟ بگذریم. داستان این است که، هر کاری برای یارت کرده‌ای جلوی چشمش نیست و دو قورت و نیمش هم باقی است. ولی بدان نه او که هیچ کس دیگری یک جام به لب تشنه ای نمی گذارد و همه نمک نشناس شده‌اند. فقط تو تنها نیستی که این گونه فکر می‌کنی. هرچند خودت هم می دانی و  با این که تمام این ها را باور داری ولی باز هم مدام از او تعریف می‌کنی و او را با انواع و اقسام القاب خوب می‌خوانی. مانند، آفتاب خوبان و حبیب و جانا و ...... این اصلن چه معنی دارد؟

یارت حاضر نیست حتا یک ساعت تو را در سایه عنایت و مرحمت خودش بگنجاند ولی تو باز به او می‌گویی آفتاب خوبان. خب تقصیر خودت است. این را بدان، قرار نیست اگر ما کسی را دوست می‌داریم او هم ما را دوست داشته باشد و یا برعکس. ها؟

ای صاحب فال باز هم بدان و آگاه باش، ینی همیشه بدان و آگاه باش، راهی که می‌روی نهایت ندارد. بی‌خود در پی مقصد مباش. مگر این‌که صدهزار مسافرخانه را پشت سر بگذاری و بعدش شاید فرجی از این ریاضت در تو حاصل بشود. در ضمن و راستی همه‌ی این‌ها به‌کنار، تو چرا می‌ترسی؟ و وحشت داری؟ این راه را نمی‌خواهی بروی، خب نرو. بگیر سرجایت بنشین و تحمل کن. سلف عزیز بنده ینی آقای عطار می فرماید: گر مرد رهی میان خون باید رفت. خب گر مرد ره نیستی، نرو. بهرحال اگر از دست یارت بخواهی سر به کوه و بیابان بگذاری خیلی ظلمانی و تاریک و سیاه است . شب می‌شود و راهت را گم می‌کنی. گرفتار جانور و ..... اینا می شوی. پس در نهایت فرقی به حالت ندارد. ولی جان مادرت دیگر به او نگو آفتاب خوبان.

البته یک راه حل خیلی سخت داری. ینی شاید ترجیح بدهی که در بیابانی و راهی بی نهایت بروی و گم هم بشوی. حتا. و آن این است که بتوانی همچون من قرآن را از بر و در چارده روایت بخوانی. هستی؟ بسم الله.