وقتی که من بچه بودم

وقتی که من بچه بودم ،
پرواز یک بادبادک
می بردت از بام های سحرخیزی پلک
                                                تا.............
نارنج زاران خورشید .
آه ،
آن فاصله های کوتاه . 

وقتی که من بچه بودم ،
خوبی زنی بود که بوی سیگار می داد ،
و اشکهای درشتش
از پشت آن عینک ذره بینی
با صوت قرآن می آمیخت . 

وقتی که من بچه بودم ،
آب و زمین و هوا بیشتر بود ،
وجیرجیرک
شب ها
درمتن موسیقی ماه و خاموشی ژرف
آواز می خواند . 

وقتی که من بچه بودم ،
لذت خطی بود
ازسنگ
تازوزه آن سگ پیر و رنجور .
آه ،
آن دستهای ستمکار معصوم .

وقتی که من بچه بودم ،
می شد ببینی
آن قمری ناتوان را
که بالش
زین سوی قیچی
با باد می رفت –
می شد،
آری
می شد ببینی ،
و با غروری به بیرحمی بی ریایی
تنها بخندی .

وقتی که من بچه بودم ،
درهرهزاران و یک شب
یک قصه بس بود
تاخواب و بیداری خوابناکت
سرشار باشد .

وقتی که من بچه بودم ،
زورخدا بیشتر بود .

وقتی که من بچه بودم ،
برپنجره های لبخند
اهلی ترین سارهای سرور آشیان داشتند ،
آه ،
آن روزها گربه های تفکر
چندین فراوان نبودند .

وقتی که من بچه بودم ،
مردم نبودند . 

وقتی که من بچه بودم ،
غم بود ،
         اما 

              کم بود . 

 ***

دلم برای استاد به غربت نشسته ام تنگ شده است.  

دلم برای این نارنج زاران خورشید تنگ شده است. 

دلم برای کسی که بوی سیگار می داد تنگ شده است. 

دلم برای .... دکتر اسماعیل خویی تنگ شده است.

همین. 

 ***

عکس را هم توی اینترنت پیدا کردم. مال هر کسی بود حلالمان کند. اگر هم حلامان نکرد بفرماید نامش را بر این لوح زرین و وزین بنشانیم و نامی اش کنیم.