او اهل دماوند بود

همراه تخت بغلی ام ضمن اشاره به بیمارش گفت:

اینو می‌بینین این جوری بی دست و پا و بدبخت افتاده روی تخت؟ با موتور سیکلت می‌ره دماوند. حال همه مونو گرفته. هر وخت می‌ریم کوه، این با موتور می‌ره، ما با پا. زودتر از مام می‌رسه.

پیش خودم فکر کردم، خب با موتور بایدم زودتر برسه. توی ذوقش نزدم.

اونجام توی کوه، هر کم و کرسی داشته باشم، هرجایی که باشیم، فوقش یه ساعته می‌ره از شهر برامون می‌آره.

- کدوم شهر؟

- خب دماوند. مگه شما نمی‌دونستین ما دماوندی هستیم؟

- نه. من فک کردم شما لرین.

- خدا نکنه.

- چرا خدا نکنه؟ من خودم لرم.

- ببخشید.

- خدا ببخشه. ما عادت داریم. حالا بفرمایین.

- قصد توهین نداشتم.

- فهمیدم. ولی نمی‌دونم کلن مردم چرا یه جورایی در باره‌ی ما حرف می‌زنن. شما می‌دونید تنها شهری که آمار بی‌سوادیش صفره، بروجرده؟ توی لرستان؟ و تنها شهری که آمار تحصیل کردگان دانشگاهی توی اون از همه‌ی شهرهای ایران بیشتره بازم بروجرده؟ البته من بروجردی نیستم. ولی لرم.

خیلی احساس گناه کرد. این بود که خودش هم شروع کرد به زدن چند مثال از مواردی که می‌شناخت. و در پایان اضافه کرد:

شما منو روشن کردی. اینو همیشه از شما یادم می‌مونه.

دیدم کافیه. ادامه ندادم.

- خب می‌گفتی. از این رفیقت.

- رفیقم نیست. خواهر زادمه . آره ................