صبح است ساقیا .....

صبح است ساقیا

صبح است ساقیا قدحی پر شراب کن ..........

خوشست شراب خواریا به وقت صبوح .........

دو نیم بیت بالا اسنادی هستند کاملن محکم و استوار در شعر پارسی، تا جایی که ذهن من یاری می کند البته، در توصیه به شراب خواری و استفاده‌ی بهینه از آن به وقت صبح.

عرفانی-روحانی هم اگر خواسته باشیم تفسیر کنیم، شراب را همان نماز می‌دانیم.

می‌شود این که نماز اول وقت خیلی خوشست و شما را مست می‌کند.

طیف آدم‌های جهان، هر کدام بخشی از این را با دیدگاه خودشان تفسیر می‌کنند و همه‌ی کسانی که به این امر باور دارند خوش می‌گذارنند.

سری به آن ور آب بزنیم. و دو دسته از این آدمیان را ببینیم.

بهشت را مجسم کنید. اول صبح. در میان باغی پر از ریاحین و نور و درخشنگی فلق و ...... همه‌ی چیزهای خوب دیگر که من نمی‌دانم.

شما را بیدار می کنند. اول صبح. با بوی شرابی که از چشمه‌های بهشتی در پیاله‌ای ریخته شده و یک حوری هفتاد متری آن را زیر بینی شما گرفته است. و در دست دیگرش هم یک سرویس مخلوط از شیرینی های کنار شراب.

خب این بده بدبخت؟ تو  چرا کار نیک نمی‌کنی که به بهشت بروی؟

این خوبه یا این که بری جهنم و شب تا صبح بین آتش و مواد مذاب در تعقیب یک شیطان دگرباش باشی؟ که نگذاشته از شب تا صب پلکی رو هم بزاری تا دمی از هیزم های سوزان جهنم آسوده باشی؟

برو. برو کمتر برام شعر بخوان. صبح است ساقیا قدحی پرشراب کن........!

صبح است و مرض. شب می‌بایستی فکر می کردی و  می‌فهمیدی که دور فلک درنگ ندارد، باید شتاب کنی حالا که صب شده یادت افتاده؟

.... بگذریم.

داشتم چه می‌گفتم:

بله. عرض می‌کردم دو نیم بیت بالا.... نه. خیلی جلوتر بودیم.......... بله بهتره نتیجه بگیریم که:

صبح است ساقیا ..... چیزی است هر دو جهانی. دنیا را چه دیدی؟ شاید آن‌هایی هم که به وقت صبح و اول وقت نماز نخواندند، با التماس و زاری و شفاعت دوستان و آشنایان ساکن بهشت، بخشوده بشوند. ولی خب ..... صبح ها با بوی گند عرق سگی و یک کاسه ماست و خیار بیدارشان کنند. آن هم توسط یک حوری نه چندان خوش بر و رو.