عزل شهریور نود و چهار خورشیدی

مدتی این مثنوی تاخیر شد.

.....

با کلیک روی هر یک از ابیات، صدای غزل را بشنوید

.....

هرگزم نقش تو از لوح دل و جان نرود

هرگز از یاد من آن سرو خرامان نرود

آن چنان مهر توام در دل و جان جای گرفت

که اگر سر برود از دل و از جان نرود

هر چه جز بار غمت بر دل مسکین من است

برود از دل من و از دل من آن نرود

از دماغ من سرگشته خیال رخ تو

به جفای فلک و غصه دوران نرود

در ازل بست دلم با سر زلفت پیمان

تا ابد سر نکشد و از سر پیمان نرود

گر رود از پی خوبان دل من معذور است

درد دارد چه کند کز پی درمان نرود

هر که خواهد که چو حافظ نشود سرگردان

دل به خوبان ندهد و از پی ایشان نرود

و اما ای صاحب فال بدان و آگاه باش که طبق معمول اوضاعت بیریخته. خاطرخواه کسی شده ای و حالا دیگه اون نیست. تو هم  اون قدر به

 یاد او هستی دیگر به فکر کسی نیستی. تازه حاضری سرت را هم بدی ولی خب، چاره نیست. باید بسازی. جز بار غم دوست همه چیزی می تونه از دلت بیرون بره ولی اون نمی ره. دیگه چی بگم. هیچ گفتنی نداره. جز غم و غصه و اندوه و درد. بهرحال اگرم هیچ کدوم از اینا نیست پند حافظ رو گوش بده. ینی نباید دل به خوبان بدی. وگرنه بدبخت و بیچاره و سرگردان می شی. خود دانی.....

چیه؟ چرا غم باد گرفتی؟ اصلن شعرو خوندی یا متن منو؟ اگه شعر خوندن بلد نیستی برو یاد بگیر. من یه چیزی گفتم، تو چرا باید باور کنی؟ ببین در تمام این شعر صحبت سر اینه که این کار ها رو حافظ نمی کنه. ینی تو رو یادش نمی ره و قول و قرار و عهد و پیمان و ....... اینا. به همه اش متعهده و دست به سینه اته. خب؟ حالا در مجموع حافظ می خواد بگه که اینا خوب نیست. آدم بهتره که ول باشه و تعهدی نداشته باشه. که این توی آخرین بیتش کاملن معلومه. حالا برو خوش باش. اگر کسی رو نداری بیخیال. اگرم داری که باید منتش رو بکشی.