مسیری در آن زمستان سرد طولانی

می گفت:  منزلمون همین نزدیکیای چار را پهلویه. پشت تئاتر شهر. محل کارمم میدون فردوسی. هر صبح این مسیرو توو یه دییقه طی می کنم.

- یه دییقه؟

- خب آره.

- با چی؟

- با نخوچی. خب با پا.

همین. بعدن می گویند شنونده باید عاقل باشد.

- شرط می بندی نتونی؟

 - آره. سر  ِ چی؟

- سر خوشمرام. یکی یه دونه پلمبیر.

- نه. بریم میدون فردوسی. وایت کپ. سر  ِ نفری دوتا آبج. ولی بازنده نخوره.

- قبول نیست.

- دیدی باختی؟

- آره. ولی اینو که میشه توی همین پاینتر و مغازه آندره بخوریم.

- نه. آندره پونزده زار گرونتره. همون وایت کپ.

- آخه تو میگی توی وایت کپ بازنده نخوره.

- ول کن دیگه. مسابقه که نیست. بدو بریم.

دوان، دوان تمام ضلغ جنوبی شاهرضا را طی کردیم تا میدان فردوسی. با دیدن تندیس فردوسی به او گفتم:

- کاش سیاوشم بود.

- سیاوش اگه بود، می بایستی دونگ اونم ما می دادیم. اون که پول امروزمونو نداره که. تازشم شاید فرنگیسم باهاش می اومد و کلی خرجمون می شد.

........

موقع خروج از وایت کپ، سی تومان خرج کرده بودیم. دونگی، نفری پانزده تومان.  من صبح همان روز دویست تومان کمک هزینه ی دانشجویی گرفته بودم، تمام راه تا غار محل اقامتم به این فکر می کردم که با صد وهشتاد و پنج تومان تا سر برج، چگونه بگذرانم.