سحر کرشمه‌ی صبحم .....

عکس از: شهرزاد درویش

صدای غزل را با کلیک روی نیم بیت اول بشنوید

***

رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

چنان نماند و چنین نیز هم نخواهد ماند.

سرود مجلس جمشید، گفته‌اند این بود

که جام باده بیاور، که جم نخواهد ماند!

چه جای شکر و شکایت ز نقش نیک و بد است؟

چو بر صحیفه‌ی هستی رقم نخواهد ماند؟

بر این رواق زبرجد نوشته‌اند به زر

که: جز نکویی اهل کرم نخواهد ماند!

توانگرا دل درویش خود به دست آور

که مخزن زر و گنج ِ درم نخواهد ماند!

سحر، کرشمه‌ی صبحم بشارتی خوش داد

که کس همیشه گرفتار غم نخواهد ماند.

من ار چه در نظر یار خاکسار شدم

رقیب نیز چنین محترم نخواهد ماند.

چو پرده دار به شمشیر می‌زند همه را

کسی مقیم حریم حرم نخواهد ماند.

غنیمتی شمر ای شمع وصل پروانه

که این معامله تا صبحدم نخواهد ماند!

ز مهربانی جانان طمع مبر حافظ

که نقش جور و نشان ستم نخواهد ماند

***

ای صاحب فال بدان و آگاه باش که بزودی ایام غم‌ات به‌سر می‌آید.چرا که هیچ دورانی پا بر جا نیست. چه دوران شادی و چه دوران غم و چه بهتر که دوران غم به‌سر بیاید.

در مجلس جمشید یک سرودی می‌خواندند که ای جم! منظور جمشید است که این جا منظور صاحب فال است، بله می خواندند که: ای جم! تو یک روزی خواهی مرد بنابراین بهتر است که می بخوری و اصلن شکر از نیکی و شکایت از بدی نکنی. حرف نزن و ساکت باش. نه شکر کن و نه شکایت. چرا که تو هم روزی می‌میری. همان‌گونه که جمشید مرد. ضحاک مرد، سعدی مرد، همه می میرند. صد سال بعد هیچ کدام از ما نیستیم. نه من و نه تو و نه او و ........ هیچ کدام. ولی حالا با تمام این تفاصیل شما بفرمایید ببینم که چرا کار نیک کم می‌کنی؟ اگر می خواهی بعد از مردنت مردم از تو به نیکی یاد کنند، باید نیکویی بکنی. مگر این که نخواهی نام نیکی از تو به یادگار بماند که در آن صورت همان بهتر که نامت هم از پهنه‌ی گیتی محو شود. و نیز اگر توانگر هستی باید بروی و دل یک درویشی را از قفسه‌ی سینه‌اش بیرون بکشی و آن‌را در دستت بگیری. این برایت می‌ماند ولی مال و اموال و گنج‌هایت از دستت می روند.

فردا صبح یک آدمی که کلی کرشمه دارد به سراغت می‌آید و خبر می‌آورد که خیالت راحت باشد که هیچ کس در دراز مدت گرفتار غم نیست. یعنی او هم همین حرف ما را می‌زند که داریم خدمت شما عرض می‌کنیم و می دانیم که باور نمی‌کنی. خود دانی.

این روزها یک کاری کرده‌ای که از نظر یارت خاک‌سار شده‌ای. یعنی یک خاکی بر سرت ریخته شده است. ولی خیالت راحت باشد. رقیب تو هم همین بلا به سرش آمده. اصلن انگار یارت کارش این است که خاک بر سر دوست و دشمن بکند. اصلن به آن فکر نکن.

در جایی یک نگهبانی که شمشیر دارد همه را از ورد به حرمی منع می‌کند. دوست و دشمن نمی‌شناسد. در نتیجه همه می‌ترسند و میدان را خالی می‌کنند. تو هم میدان را خالی کن. بگذار این پرده دار حرم، خودش بماند و حرم‌اش.

یک چیز دیگر را هم بگویم که باید بدانی و آگاه باشی که اوقات خوش‌ات یا به قولی جیک‌جیک مستانت همیشگی نیست و لحظه ای است. البته از اول هم داریم همین را می‌گوییم و حرف تازه‌ای نیست. ولی برای این که آویزه‌ی گوش‌ات بکنی مجبورم مدام یادآوری بکنم. مثالی برای همین لحظه ای بودن عشق و نشاط و شادی و غم و .....  برایت بزنم:

مثلن شمع و پروانه. می گویند این دو عاشق و معشوقند.  این ها عمرشان از یک سر شب است تا صبح. البته اگر پروانه شمعی گیرش بیاید و شمعی نیز در یک بی برقی روشن شود. به‌هرحال. شمع می سوزد و آب می شود و پروانه هم با نزدیک شدن به شمع بالهایش می‌سوزد و چلپی می افتد توی ماده‌ی داغ و مذاب حاصل از سوختن شمع. البته تقلایی میکند که از آنجا فرار کند ولی معمولن موفق نمی‌شود. تازه موفق هم بشود، زندگی برایش بدون بال چه ارزشی  دارد؟ البته شاعران زیادی در این مورد شعرها سروده اند که هیچ کدامشان دلایل علمی درستی ندارد. از جمله این که شمع برای مردن پروانه گریه می‌کند. نخیر شمع از اولش گریه می‌کرد.

باز هم به‌هرحال. این مثالی که گفتم باید همیشه در ذهنت باشد شادی وصل کوتاه است. پس باید دم را غنیمت بدانی. که دراشعار دیگرم بارها به این امر اشاره کرده‌ام.

در پایان طمع‌ات را از مهربانی کسانی که جان‌دارند و جان شیرین خوش است، مبر. چرا که جور و ظلم و ستم در جهان نه تنها تمام می‌شوند، بلکه نقش از آنان هم بر جا نمی‌ماند. حالا این دو بخش چه ربطی به هم دارند را باید خودت بروی دنبالش و بفهمی.