به بهانه‌ی یلدای نود خورشیدی

یارب این شمع شب افروز ز کاشانه ی کیست؟
جان ما سوخت بگویید که جانانه ی کیست؟
........
........
گفتم: "آه از دل دیوانه ی حافظ بی تو"
زیر لب خنده زنان گفت: که "دیوانه ی کیست"

***

یارب این شمع شب افروز ز کاشانه‌ی کیست؟

جان ما سوخت، بپرسید که جانانه‌ی کیست؟

یارب! این شاه وش ماه رخ مهرفروغ

دُر یکتای که و گوهر یک‌دانه‌ی کیست؟

این می لعل که ناخورده مرا کردخراب

راح ِ روح ِ که و پیمانه‌ی کیست؟

دولت صحبت این شمع سعادت پرتو

باز پرسید خدا را، که به پروانه‌ی کیست؟

حالیا خانه برانداز دل و دین من است

تا هماغوش که می‌باشد و هم‌خانه‌ی کیست؟

می‌دمد هر کسش افسونی و معلوم نشد

تا دل نازک او مایل افسانه‌ی کیست؟

گفتم: "آه از دل دیوانه‌ی حافظ، بی تو"

زیر لب خنده‌زنان گفت که: "دیوانه‌ی کیست؟"

***

ای صاحب فال، بدان و آگاه باش که از آن‌جا که شعر خیلی سختی برایت آمده بدبخت شدی رفت.  ولی گوش بده شاید گره از کارت باز شد.

یک شمعی که شب ها نور افشانی می‌کند را دیده ای ولی نمی‌دانی از کجا آمده. این شمع جان شما را سوزانده است و حیرانی در این سر و راز. علی الحساب تا این جا کمی تا قسمتی مشکل داری و باید چاره جویی کنی. چون بعدش هم بدتر از این است. یک شاه وشی و ماه رخی و ......

ولی معلوم نیست از این قضیه چرا آن قدر خودت را باخته ای که به می متوسل شده‌ای. آن هم میی که نخورده خرابت کرده است. میی که راح و روحت را یکی کرده است. بهتر است دزت را بالاتر ببری. برای این گونه مواقع هنوز نخورده مست نکنی.

بعد برای حل مشکلت می روی که دولت آن‌را حل کند. می‌بینی دولت هم طرف همان شمع سعادت پرتو، ینی همین شمعی که نور افشانی می‌کند و آن هم در شب، را گرفته است. آخر آدم می‌رود در چنین مواقعی دامن دولت می گیرد؟ بعدش چه می‌شود؟ دین و ایمانت تو را براندازی می کنند. این دین و ایمان از دستت می رود. نگذار از دست بروند که در آن صورت براندازت می کنند. رفتی می خورده ای. خب دین و ایمانت از دستت می روند و بعد براندازت می کنند. ساده است. فهم این شعور بالا می‌خواهد؟

ولی ........ نهایتن با یک افسون نجات می یابی. آن هم توسط  نازک دلی که نشسته و دارد افسانه می‌خواند.

کیست؟ نه کیست ندارد. همین است و جز این نیست. تازه خودت هم دیوانه‌ای.